Öncelikle gitar veya herhangi bir müzik enstrümanına heves ettiğinizi düşünelim. Genellikle öncelik ailemizi bu enstrümanı almaya ikna etmeye çalışmakla başlar. Uzun uğraşlar sonucu ikna edilen aileye müzik enstrümanı aldırılır. Eve geldiğinizde aradan daha bir hafta geçmeden herkes sizden bir Bethowen çıkmasını bekler. Çal bir şeyler dinleyelim. Halbuki daha perdelere basamıyoruz, ses bile çıkaramıyoruz belki. Belki öğrendiğimiz basit bir melodiyi çalarız o an. İlk aldığınız tepki “Bu ne oğlum gıy gıy ne olduğu belli değil” olur. En azından bende böyle oldu.
Sürekli çalışmanız gerekir. Emek vermeniz ve sevmeniz gerekir. Aldığınız tepkileri önemsememeniz gerekir. Hiç kimse bir ayda gitarist olmuyor sonuçta. Lise yıllarında okuldaki arkadaşlarıma ilk söylediğimde herkes dalga geçer tavırlarla yaklaşırdı, “Sen mi çalacaksın” falan filan. Duymazdan gelin. Gelmezseniz gitarist veya müzisyen olamazsınız. Her zaman ayağınıza çelme takmaya çalışan olacaktır. Benim şansım şuydu, ne kadar kötü çalarsam çalayım sürekli beni destekleyen bir arkadaşım vardı. Olacak diye gazlayan ve benden çok yapacağıma inanan.
Müzikle ilgilenen insanlarla takılın. Onlar sizi anlayacaktır. Başladıktan 6-7 ay sonra anca şarkı çıkarabiliyordum. Biraz geç öğreniyordum vaktim kısıtlıydı ve pek çalışamıyordum. Aradan 8 ay geçtikten sonra bir elektro gitar almak istedim. Maalesef ülkemizde müzik enstrüman fiyatları hayli yüksek. Özellikle de çalışmıyorsak. Arkadaşımdan aldığım markasını bile bilmediğim bir elektro gitarla çalmaya başladım. Amfim yoktu. Amfimi yaklaşık 1.5 sene dolduğunda almıştım. Allah’tan adamlar Guitar Rig diye bir program yapmış da bilgisayara bağlayıp ses alabiliyordum.
Ders almadan kendim yapmaya çalışıyordum. Kitaplardan ve internette ki videolardan öğrenmeye çalışıyordum. Ve bu beni iyice yavaşlatıyordu. Derken Selim Işık adında bir gitarist gördüm internette. Bu güzel şahsiyet sanki karşısında öğrencisi varmış gibi kamera karşısına oturmuş ücretsiz bir şekilde 100 bölümden oluşan bir ders yayınlıyordu. Sürekli takip edip izlemeye başladım. Kendimi geliştirmeye başladım.
Derken lise bitmesine yakın okulda müzik grubu kurulup gösteri yapılacağını öğrendim. Sınıftaki baterist ve bas gitarist arkadaşımla birlikte katıldık. Biz üç arkadaş ve bir solist ile bu işe başladık. Hepimiz çok heyecanlıydık. Daha önce hiç birbirimiz dışında birine müziğimizi dinletememiştik. Hele ki bir topluluğa. Sırtımızda gitar elimizde amfi her gün okula götürüp çalışıyorduk. 3 aylık ekip çalışmasının ardından sınıf arkadaşlarımızın bize destekleriyle hazırdık. Ledlerimizi bile ayarladık. Sahne ışıklandırmaları filan ne ararsanız var. Kafamızda neler canlanıyor.
Bir hafta kala haber geldi. Gösteri iptal. 😀 Bu ancak bizim başımıza gelebilir diye düşünüyorduk. Gerekli şartları oluşturamadıkları için gösteri iptal edildi. Gerekli şart dediğimde bir bateri temin edilecek o kadar. Zaten provalarda bizim okulumuz izin vermiyor. Bir başka okulun baterisi olduğu için o okulda prova yapıyorduk. Neyse hüsranla sonuçlandı bizim için. Daha sonra bu arkadaşlarımla ara ara buluştuk ve provalar yaptık. Neredeyse 3 sene olmuştu artık. Hala elimde 120 TL ye aldığım ölü bir gitar vardı.İstediğim şarkıyı çalabiliyordum ama istediğim tonu alamıyordum. Elektro gitarlarda pahalıydı. Yaklaşık 4. senemin sonuna girdiğimde istediğim tarzda müzik yapabileceğim bir gitar edinebildim. Daha sonrasında bir prossesör edindim.İstediğim tonları yakalamaya başladım. Yaklaşık 6 senedir ise müzikle ilgiliyim. Çoğu boş vaktimi de müzikle vakit geçiriyorum.
Özetlemek gerekirse arkadaşlar benim tecrübelerimden yola çıkarak;
Kimseye kulak asmayın. Hevesinizi kırmak isteyenlere takılmayın. Sürekli ve düzenli bir şekilde çalışın. Bir işi başarmak için sabretmek gerek. Sabredin arkadaşlar. Kimse bir yılda gitarist olmuyor. Yıllarını veriyorlar. Ne kadar imkansızlık olsa da imkan yaratmak için çabalayın. Müzikle ilgilenen insanlarla tanışın konuşun birlikte çalışın.
Sabredin ve düzenli çalışın.
